Non podía adialo máis, tiña que falar con Néstor. Quedamos no bar en que adoitabamos facer as nosas reunións da fin de semana. Malia que esta vez con máscara e sen Sabela e Xiana. Este ano estaba a ser surrealista.
A medida que avanzaba cara a mesa ía repasando mentalmente o meu discurso. Estaba claro, o meu obxectivo era convencer a Néstor de que lle tiñamos que contar a verdade a Sabela. Pero todos os meus esforzos se viron truncados en canto vin o seu sorriso.
Sentinme un pouco aliviada, a verdade. A nosa relación arrefriara bastante nos últimos días.
—Tamén combinaches a máscara cos calcetíns? —dixo burlón.
—Se eu che contara…
—Ti sempre tan enigmática…
—Néstor, temos que dicirllo.
—Sabes que a imos perder para sempre, verdade?
—Eu non podo seguir con isto —dixen, ao tempo que apartaba a mirada para evitar toparme cos seus ollos.
—E pensas que eu si?
—Non sei, parece que o levas bastante mellor ca min.
—Home, pois senón estaría afundido na miseria.
—Pois non sei como o fas.
—Aroa, o que pasou hai 8 anos foi un accidente, non foi intencionado.
—E iso que máis dá? Non se pode corrixir semellante erro.
—A verdade só a sabemos ti e máis eu, podería seguir sendo así.
—Non sei como podes dicir iso. Pensas que Sabela non sospeita nada? Algo tivo que ver aquel día.
—Cres que se o vira non nos tería dito nada?
—Ás veces nótoa rara. Eu penso que sabe algo pero non é quen de facer unha acusación así.
—Acusación?
—Vaia, xa me entendes. Sabe que unha vez que o diga non hai volta atrás. É o mesmo que nos pasa a nós.
—Moi ben, e en caso de que llo digamos, que vai pasar co grupo. Que pinta Xiana en todo isto?
—Elas seguirán sendo amigas, despois de todo.
—Que non, Aroa. Tamén a vai salpicar a ela. Ti non lle dirías nada, non?
—Ti estás parvo ou que? Como lle vou dicir unha cousa así?
—Non me sorprendería…
—Maldita a hora en que me deixei enredar. Non ves que non razoas?
—Razoo máis do que ti pensas, de feito son o único que mantén a mente fría agora mesmo.
—Pero se ti eras o primeiro que llo quería dicir. E baixa a voz, que aínda nos vai oír alguén e daquela si que a fixemos boa.
—Non escolleras un bar para falar disto.
—É o que hai.
—Tranquila, que a que quixeches falar fuches ti.
—Pois claro que fun eu.
—A miña pregunta é, porque agora? Estabas tan segura… Tiveches 8 anos para dar o paso e o único que fixeches foi ameazarme para que mantivera a boca pechada.
—Queres saber por que? Poderían pasar mil cousas, xa me entendes. E en caso de que pasara algo realmente grave querería que Sabela soubera a verdade. Ademais, hai tempo que non é ela mesma.
—Xa o sei, ou pensas que non o vexo?
—Entón estás de acordo en que temos que dicirllo, non?
—Non é que me encante a idea, pero recoñezo que ten dereito a sabelo, para poder pechar esa etapa da súa vida.
—Debémosllo.
—Si.
—Entón que, dicímosllo o día da cea?
—Si, e se queres levámoslle unha torta tamén.
—Néstor…
—Nin Néstor nin farrapo de gaita. Iso non ten ningún sentido.
—Ten todo o sentido do mundo, eu non a vin máis dende que empezou o confinamento e non me sentiría cómoda. Xa che dixen que para min houbo moitas cousas que cambiaron.
—Non sei, nós vímonos o outro día.
—Eu alucino. E non dicides nada?
—Eu que sei, foi algo espontáneo.
—Es un egoísta.
—Egoísta por que?
—Por andar facendo cousas ás agachadas.
—Aroa, xa che dixen que eu non che debo explicacións.
—Nin falta que fai. Só temos que poñernos de acordo nunha cousa, e xa sabes cal é.
—Non me rompas máis a cabeza. Dicímosllo o venres na cea e listo. Pobre Xiana, non se merece estar no medio de todo isto.
—E Sabela si?
—Non teño ganas de seguir falando do tema. Xa está decidido, non teño porque seguir aquí.
A única vez que o vin tan enfadado foi precisamente aquel día, cando freou o coche. Discutimos, claro. Despois marchou e non se volveu falar máis do asunto. Cada un mastigou a culpa consigo mesmo durante oito anos. E aquí estabamos agora. Non sei se estaba preparada pero sabía que chegara o momento de falar.
Néstor puxo dúas moedas enriba da mesa. Levantouse e marchou sen dicir nada. E alí quedei eu, cos meus pensamentos. Levantei a vista e observei o ceo. Unhas nubes ameazaban con descargar. Aveciñábase unha tormenta, unha similar á da cea.