En certo modo ata estaba un pouco nervioso. Era o día do reencontro oficial. Si, sei o que pensas, que xa vira a Sabela e que seguramente tamén fixera outras cousas propias da nova normalidade, pero o feito de volver a quedar todos xuntos facíaseme raro.
Hoxe era Sabela a que poñía a casa. Vivía cos pais e tiñan un chalé bastante xeitoso. Ademais deixábannolo para nós e mentres eles ían cear á casa dos tíos de Sabela. Aínda por riba iso, ter que dicirllo na súa propia casa. Mireime no espello e tentei convencer ao meu reflexo de que todo sairía ben. Despois fun ata a cociña e deixeille comida abondo a Sultán.
—Ti tamén tes dereito a ter unha boa cea hoxe, pero come amodiño, que xa sabes o que che pasa.
Lambeume na man coma quen di: “Non tes porque preocuparte por min, xa sabes que sei coidarme só”.
—Si, vas estar ben. Hoxe é un día importante Sultán, ímoslle dicir a verdade. Non sei o que vai pasar despois, pero ten que ser.
Collín as chaves e saín pola porta. Entrei no ascensor e baixei ata o garaxe aínda dándolle voltas ao asunto. Decidín poñer a radio, por non ir todo o camiño rumiando sobre o mesmo tema.
A casa de Sabela estaba a uns vinte quilómetros en coche. Había que deixar atrás a cidade para darlle paso a estradas estreitas con árbores aos lados. Abrín a ventá do coche e gocei do silencio. Tan só se escoitaba o chiar dos paxaros e algún que outro grilo.
Aparquei na entrada, onde agardaban os coches de Aroa e Xiana. As dúas conversaban xunto ás escaleiras da entrada.
—Que pasa, xa non se saúda ou que?
—Miña nai querida! Néstor, que fixeches no pelo? —dixo Xiana.
—Ti tamén estás moi guapa —repliquei.
Lanzoume un bico ao aire e observou a Aroa, que miraba cara ao chan.
—E ti que, non pensas saudarme? —díxenlle.
—Si, claro. Achega o cóbado —dixo, tentando quitarlle ferro ao asunto.
—E logo Sabela, onde anda? —preguntei.
—Estaba dentro poñendo a mesa. Vou ver se precisa axuda —dixo Xiana, intuíndo a traxedia.
Esperei uns minutos ata estar seguro de que ninguén nos escoitaba.
—Ti queres seguir? Aínda estamos a tempo de dar marcha atrás.
—Cres que vou cambiar de opinión despois de darlle tantas voltas?
—Moi ben, daquela estamos xuntos nisto.
Aroa indicoume cos ollos que estaba de acordo co plan establecido. Despois entrou na casa. Dentro escoitábase a música. Sabela tiña posta unha lista de reprodución de reggaeton antigo que incluía auténticos hits como “Lo que pasó pasó”, “Virtual diva” ou “Pobre diabla”.
—Non é moi cedo? —dixen facendo un aceno cara os altofalantes.
—Nunca é cedo para o ‘bailoteo’ —dixo Sabela cun sorriso.
—Menos mal que alguén me apoia. Non sabedes como botei de menos o perreo durante o confinamento —saltou Aroa.
—Pois vas ter que seguir botándoo en falta. Recórdoche que non se pode perrear e manter a distancia de seguridade ao mesmo tempo —dixo Xiana.
—Tranqui, eu perreo soa.
Non puidemos evitar soltar unha sonora gargallada. Aroa tiña as súas cousas pero sempre era a alma das festas.
—Dende logo, ti non vas cambiar nunca —dixen nun ton que me lembrou a cando os meus pais me berraban por chegar tarde.
—E por que ía ter que cambiar? —dixo rabuda.
—Veña, veña. Ide indo cara a mesa que xa está a piques de chegar a comida —apuntou Sabela.
—Pero estás segura de que van atopar a casa? —bromeou Xiana.
—Ti cala, que aínda vas quedar sen cear —espetoulle Sabela en modo cariñoso.
Fomos ocupando os nosos sitios: Sabela nunha punta, eu na outra e Xiana e Aroa aos lados. Por un momento foi coma se nada acontecese e todo seguise igual. Mirei cara Sabela que sorría por ternos a todos alí. O son do seu teléfono irrompeu nos meus pensamentos.
—Debe ser a cea. Agora veño.
Saíu do salón dándolle unha serie de indicacións ao repartidor. A pesar de que Xiana llo dixera en broma, sempre tiñan problemas para dar coa casa. Ao pouco tempo Sabela volveu presidir a mesa.
—Dixo que tardaría uns 10 minutos, máis outros 15 para atopar a casa…
—Media horiña está ben —apuntou Aroa cun sorriso pícaro.
—A ver, estades moi caladiños todos. Cantade claro. Como fixestes para ligar estas semanas? Néstor non me preocupa, que xa sei que non come unha rosca. Pero ti, Aroa, tivéchelo que pasar moi mal.
Volvemos rir todos outra vez. Ai, porque tiña que renunciar a aquilo? Elas eran a miña familia. E a familia ten que estar aí sempre, pase o que pase, non?
—Esperta, Néstor, que aínda che vai entrar unha mosca na boca —recriminoume Xiana.
—Estaba pensando…
—Ou creando, non? —apuntou Sabela.
—Efectivamente —respondín.
—Queremos ver algún deses traballos. Moito falas, pero aínda non nos ensinaches ningún —dixo Xiana.
—Paciencia, a arte da escritura leva o seu tempo. Ademais, preciso vivir moito para inspirarme.
—A ver, tampouco tes porque escribir necesariamente sobre o que che pasou a ti, sempre podes darlle voz á historia doutra persoa —picou Aroa.
—Ou inventala, directamente —interveu Sabela de novo.
—Non estou de acordo, coido que sempre ten que haber algo de verdade. Senón, que lle vas transmitir aos lectores? —dixen.
—Terá que ser unha combinación de ambas cousas. Un pouco de realidade, mesturada con algo de ficción. Esa sería a combinación perfecta —dixo Xiana, cun ton soñador.
—Pois aí o tes. Por que non escribes sobre a pandemia? —suxeriu Sabela.
—Se fora tan sinxelo, non cres que habería máis xente que o tería feito? —repliqueille.
—Deixa de pensar no que fan os demais e céntrate no que podes facer ti —contestoume.
—Tamén podes aproveitar para contar algún segredo que nunca foras quen de confesar —dixo Aroa.
—Non creo que sexa a mellor opción. Coido que esas cousas teñen que dicirse á cara e non deixar que a outra persoa se dea conta lendo, á vez que o fan outras persoas que non teñen nada que ver co asunto —dixen, recriminándoa cos ollos.
—A ver, creo que me estou perdendo algún capítulo.
—Non te preocupes, Xiana, non es a única. Non sei que andarán argallando estes dous —dixo Sabela nun ton conciliador.
—Nada bo, iso seguro —Xiana tentaba desviar o tema.
—Igual podías aproveitar agora que estamos todos, Néstor —insistiu Aroa.
—Non creo que sexa o mellor momento, Aroa, de verdade…
—Pois eu creo que si, levamos moito tempo esperando.
—Pero de que estades a falar? —preguntou Xiana.
—Iso, Néstor, dille a que nos referimos.
—Porque me fas isto, Aroa? Este non era o plan.
—Xa o sei, soamente che estou dando un pequeno empurronciño.
—Si, e tamén estás facendo como que a cousa non vai contigo, cando sabes que non é así.
—Queredes falar dunha vez? Dicide algo, polo amor de Deus! —Xiana desesperábase.
Sabela era a única que non dicía nada. Observaba calada, moi atenta ao noso enfrontamento verbal.
—Pois aí vai querida. Tiñamos que dicircho hai 8 anos, e cando falo en plural refírome ao teu querido Néstor e máis a min.
—Aroa —tentei evitar que seguira falando.
—Ti cala, se puideches facelo ata agora non creo que che resulte moi difícil aguantar un pouco máis —xirouse de novo cara a Sabela e retomouno onde o deixara—. Como che dicía, hai 8 anos que tiñas que saber isto. Antes de que penses que son a mala da película, por ser a única que se atreve a dar un paso adiante, quero que saibas que non houbo un só día en que non me removera a conciencia. Cada día que pasaba era como unha lousa que caía enriba do meu peito. Pero este individuo que tes aquí era o que me freaba sempre.
—Coido que non estás sendo xusta. Os dous queriamos contarcho —dixen suplicándolle cos ollos—. Pero non sabiamos como ías reaccionar.
—E como esperabas que reaccionara? Dándonos as grazas por facer o que fixemos?
—Queredes falar dunha vez? —dixo Xiana.
Sabela non dicía nada. Só nos miraba cada vez que nos pasabamos a pelota, agardando ata que algún dos dous se decidira a rematar con aquel xogo absurdo e ruín.
—Sabela, só che pido que entendas que se non cho dixemos antes foi porque te queremos e tiñamos medo a perderte.
—Claro que tiñamos medo. Pero eu xa non podo máis, cada vez que te vexo mal sinto que é pola miña culpa. Ti nunca dis nada porque non queres que pensen que es débil. Incluso a nós, que somos os teus mellores amigos. Nunca choras en público pero moitas veces simplemente te evades e viaxas a outros lugares. Sabeliña, eu sei que hai tempo que non estás ben, por iso me doe na alma ter que dicirche isto. Pero hai oito anos, cando te invitamos a vir a aquela festa e ti dixeches que non porque tiñas que estudar para os exames… —tragou saliva como se lle custara pronunciar a seguinte frase—. Fomos Néstor e máis eu.
Non fun quen de distinguir as seguintes palabras que dixo Aroa. Movía os beizos pero eu non podía entender o que dicía, tan só escoitaba a música distorsionada, que soaba de fondo. Notei como me mareaba e comeza a suar en frío. Cando Aroa rematou, Xiana non podía conter as bágoas. Odiábanos, non facía falta traducir a expresión da súa cara.
Busquei rapidamente a mirada de Sabela e xeóuseme o sangue ao vela alí sentada, impasible. Nos seus ollos non había nada, nin ira, nin tristeza, nin odio.
Mirounos aos dous, aparentemente calmada. E foi entón cando dixo:
—Pensabades que non o sabía? Levo 8 anos agardando este momento.