12 A
Supoño que chegou o momento de falar. Levo 8 anos seguindo o mesmo ritual. Facendo como que estou ben, cando sei que me podería botar a chorar se alguén me pregunta. Que como me sinto? Pois coma o cu. Boto as noites sen durmir e cando me ergo da cama podo sentir como un cabalo galopa sobre o meu peito e fai presión, moita presión. Tanta que ás veces fai que me custe respirar. E sabes o peor? O peor é sentirme culpable de todo e que unha chea de pensamentos negativos se xunten na miña cabeza. É coma unha espiral que nunca deixa de xirar.
-Sabela, estás aí?
-Si claro, estou escoitando, Berta.
-Levas un bo anaco calada. En que pensas?
-Pois en todo e en nada.
-Imos ir pouco a pouco. Primeiro quero que me digas que foi o primeiro que pensaches antes de coller o teléfono. Que foi o que te impulsou a chamarme?
-Pois o feito de querer botalo todo fóra. Isto está acabando comigo.
-Que é todo?
-Pois todo, Berta.
-A ver… Bótame unha man. En que ano estás pensando?
-No 2009…
-Moi ben, cantos anos tiñas?
-Tiña 19.
-Ben, ben. Estabas estudando, entón.
-Si, estaba no segundo ano da carreira, creo.
-E que máis?
-Estabamos en plena época de exames, xa sabes, disto que durante tres semanas “vives” na biblioteca. Sempre avisaba a outras dúas rapazas que estudaban comigo e baixabamos xuntas. Pois ben, aquel día igual. Deilles un toque, que xa non me quedaban mensaxes gratis. E unha delas escribiume dicíndome que entendera o sinal e que quedabamos na entrada ás dez, que Candela, así se chamaba a outra, xa levaba alí unha hora e xa nos tiña unha mesa gardada. Así que collín as cousas e alá fun.
Ía escoitando unha canción dos Black Eyed Peas, un grupo que o petaba daquela. Lembro que ía dándolle patadas ás pedras que había polo chan ao ritmo da música e supoño que iría cantaruxando máis alto do habitual. Motivábame moitísimo esa canción.
-Continúa.
-Nese momento chamoume miña nai.
-Nunca me contaches isto, Sabela.
-Xa o sei, e como me sigas interrompendo corto a chamada.
-Non pasa nada, simplemente me chamou a atención que decidiras facelo hoxe, estou moi orgullosa de ti. Dicías que recibiches unha chamada da túa nai.
-Si. Só dixo o meu nome: Sabela. E xa notei que lle tremía a voz. Entón díxenlle: Mamá, que pasou? Pero non me contestou. E insistín de novo: Que pasou, mamá? Estasme preocupando. Case sentín como collía folgos para pronunciar cinco palabras que me marcarían de por vida. O teu irmán está morto, dixo. Mamá, que estás dicindo? Que carallo dis, mamá? E colgueille o teléfono. Sabes o que che digo, Berta? Que esta merda non me fai sentir mellor. Ninguén me vai devolver a Brais.
-Si que axuda Sabela, máis do que ti pensas. Fixemos un progreso enorme dende que comezaches a terapia.
-Si, xa. Por iso acabas de quedar sen fala, non?
-O meu traballo é escoitarte.
-Pois agora viríame ben que dixeras algo.
-Como te sentes?
-Estás de broma, non?
-É importante que expreses os teus sentimentos.
-Moi ben, queres que che diga como me sinto? Pois teño ganas de rompelo todo. De darlle un golpe á parede a ver se cun pouco de sorte rompo a man. Teño ganas de berrar, de dicirlle ao mundo que non é xusto. Que aquí os criminais son os que marchan sen pagar a peaxe. Iso é o que che digo.
Colguei o teléfono e tireino contra a parede. Botei as mans á cabeza e deixeime escorregar ata o chan ata quedar sentada. E entón fixen algo que me negara a facer dende o de Brais. Comecei a chorar. As bágoas ardíanme nas meixelas. Era a rabia que me consumía. A impotencia de non poder vingalo. O meu irmán tan só tiña 15 anos cando aqueles dous desgraciados que dicían ser os meus amigos acabaron coa súa vida e se deron á fuga.
12 B
Mirounos aos dous aparentemente calmada. E foi entón cando dixo:
-Pensabades que non o sabía? Levo 8 anos agardando este momento.
Acabei de ler o manuscrito e observei a Aroa que fregaba a incipiente barriga.
-Que, non vas dicir nada?
-Home, estaba agardando.
-Agardando a que?
-A que remataras, Néstor. A que vai ser?
-Pois xa está, ese é o final. Que pasa, non che convence?
-Non dixen iso. Só que non esperaba que a historia rematara así. Digamos que quedei con ganas de máis. Pero iso é bo.
Aroa levou de novo a man ao ventre, á vez que compoñía un xesto de dor.
-Parece que estes dous queren saír antes de tempo.
-Pois se puideron aguantar durante o confinamento, ben poden facelo uns días máis, non cres?
-Eu non estaría tan segura. Vou preparando as cousas, por se temos que ir ao hospital.
-De acordo, eu voulle enviar o borrador á editorial. Espero que lles guste.
-Chamaches a Sabela?
-Non. Chámoa despois.
Fun ata o despacho e acendín o ordenador. Pero antes de enviar o borrador tiña que facer algo moi importante, así que collín o teléfono. Non tardou nin dous segundos en responder:
-Drama queen, que? Vaia final, como nos deixas así?
-Outra máis.
-E o mellor de todo foi o de que estiveras toliño por min- dixo mentres soltaba unha gargallada. - Sempre o sospeitei.
-Si ho, xa ves que o noso foi algo que nunca chegou a materializarse, Sabela.
-Veña, veña, mándao xa. A que esperas?
-Xusto estaba agora con iso.
-Non podo crer que volvera escribir. Non che parece surrealista todo o que vivimos nas últimas semanas?
-Pois claro, como a tanta xente. Pero temos que aprender a convivir con isto.
-E como cres que lles vai afectar aos meus fillos? Eles van nacer en plena pandemia da Covid-19.
-De seguro que os fará máis fortes. Falando diso, como está Aroa? Xa saíu de contas, non?
-Pois ten algunha que outra dor, pero nada fóra do habitual. De feito está preparando xa a bolsa, por se temos que marchar para o hospital.
-Non te preocupes, Néstor. Todo vai saír ben.
-Grazas.
De súpeto escoitouse un berro. Fun correndo cara ao salón e vin a Aroa sentada nunha das cadeiras. Botoume unha mirada cómplice e dixo:
-Creo que van estar con nós moito antes do que pensabamos.
Collemos as cousas e fomos cara ao garaxe. Antes de marchar, boteille unha ollada ao meu reflexo no espello e pensei: A miña historia non dista tanto da realidade, ou si?