Collo o teléfono e busco nas últimas chamadas. Pulso sobre o nome de Aroa, un ton, dous, tres… Queres coller o teléfono que é importante? Catro…
-Que queres Sabela?
-Eu tamén te botaba de menos.
-A ver, déixate de lerias, que foi?
-Que vai ser? O papán de Néstor que me escribe a todas horas lamentándose: di que non ten traballo, que non sabe que facer coa súa vida, que estudou a carreira equivocada… Parvadas, o que lle pasa é que non está acostumado a pasar tanto tempo pechado e vénselle o mundo enriba. Non cres?
-Non sei. Xa sabes, eu limítome a escoitar e calar.
-A ver, Aroa. Non te poñas nese plan, que se te chamo é para que me botes unha man con tanto drama.
-Pois eu penso que a ti tamén che está afectando un pouquiño este confinamento…
-Para nada. Só preciso dunha boa amiga coa que desafogar.
-Pero exactamente, cal é o problema?
-Pois o que che dixen, que me escribe todos os días como alma en pena e xa bastante amargada estou eu como para ter que aturar as súas lerias.
-Touché
-Non te poñas agora en plan chula, lembrándonos que estiveches un ano de Erasmus en Francia.
-Ni ti piñis iguiri in plin chili…
-Queres parar?
-Que si, xa paro. É que non me parece tan grave, estades facendo os dous un drama de todo isto. Coñézote, e sei que a ti tamén che está afectando non ir traballar. Sempre te queixas de que eses rapaces son uns demos pero no fondo bótalos de menos.
-Si, ho. O que me faltaba.
-Que si, Sabela. É a túa paixón, aínda que te queixes sempre e eu teña que escoitarte. Pero o caso, ten paciencia con Néstor e intenta entreterte un pouco.
-E que queres que faga?
-Pois non sei, vai pasear o can.
-Sabes perfectamente que non teño can.
-Pois ofrécete a sacar a Sultán.
-Mira que es…
-Pero quéresme.
-Si, por pesada. Veña, xa non te molesto máis. Pero débesme unha quedada virtual.
-Ti estás segura diso? Mira que a da semana pasada foi unha auténtica merda.
-Porque non fixeches como Xiana...
-Ai si, a que ía beber dúas copas de viño.
-A min díxome que nunca máis vai beber viño, que de agora en adiante, cervexa.
-Déixote que teño que ir traballar.
-Ti es das afortunadas!
-Oi si, se traballar nunha xestoría che parece ser afortunada…
-Non te queixes tanto. Bicos!
-Bicos.
Colgo o teléfono e lembro que teño un asunto pendente. Ata iso se ten que facer “por teléfono”.
Comentários