Supoño que isto é o que chaman a “nova normalidade”. Pero sénteste igual? Non o creo. Dalgún xeito todo isto fíxonos diferentes. Mentres camiño penso en todo o que mudou. Miro as caras da xente e imaxino o que acontece debaixo das súas máscaras. En calquera caso eu mándolles un sorriso cos ollos.
Saio con forzas renovadas. Non paga a pena preocuparse por nimiedades. Sobre todo, aprendín que hai moitas formas de “estar” e non ten porque ser necesariamente dun xeito físico. O meu compañeiro fiel, Sultán, camiña ao meu lado. Segue emperrado en perseguir as pombas. Deixo que se afaste por un momento e sento nun banco.
-Xa case esquecera o feo que es.
-Grazas, ti tampouco estás nada mal.
Como te botei de menos. Morro por abrazarte, pero iso non cho digo. En lugar diso saudámonos cos cóbados. E eu poño cara de cordeiriño.
-Por que me miras así?
-Ai, Sabela, porque levamos mil anos sen vernos.
-Non te irás poñer sentimental agora, ou que?
-Un pouco si…
-Daquela marcho.
-Mira que es toxo…
-Xa sabes o que hai.
-Non botas de menos as clases?
-Non me fales diso, é un tema tabú.
-Pero volvedes este curso?
-Pois parece ser que non.
-Mellor, este ano tes unhas vacacións máis longas.
-Non intentes consolarme.
-Pois dime, de que che falo?
-Do teu proxecto. Escribiches algo? A ver se coas túas miserias me sinto un pouco mellor.
-Sorprenderíaste…
-Volveron as musas?
-Iso parece, pero xa sabes, non sempre é agradable escribir o que levas dentro.
-Xa tardabas, drama queen.
-Eu?
-Si, ti. Durante o confinamento ‘petáchesme’ o móbil.
-Con alguén tiña que falar.
-E logo Sultán? Deixa, deixa, xa bastante tería que aturar o pobriño.
-Oe…
Teño ganas de bicala. Leva unha máscara de tea con debuxos de Harry Potter. Esta muller…
-Viches unha pantasma?
-Non, estaba… pensando.
-En que?
-No difícil que se me fai non tocarte.
-Que dis, pervertido?
-Refírome a que boto en falta algo. Non sei, un abrazo polo menos.
-Quita, quita, eu estou de marabilla.
-Si, ti sempre fuches antisocial.
-Antisocial non, pero xa sabes que non me gusta que me toquen. Eu estou na gloria.
-Non podes estar falando en serio.
-Que si, é máis, vouche contar unha cousa que me pasou. Despois do confinamento fun un día pola mercería dunha amiga da miña nai.
-Que é unha mercería?
-Deixa de facer o parvo. O caso, que fun por alí comprar unhas cousas e a muller, veña a tocarme no brazo mentres me contaba cousas de cando eran “mociñas” e “aínda estaban de bo ver”, isto dicíamo ela. E eu xa estaba virando de mil cores.
-Créocho ben. Non che deu unha reacción ou algo?
-A ver, céntrate. O que che dicía, a mulleriña veña a tocarme no brazo, e o de gardar a distancia de seguridade xa…
-Non sei a onde queres ir parar?
-Non te sentes raro cando che tocan?
-Pero a ti iso xa che pasaba antes.
-Pero agora é peor. Como van ser de aquí en diante as mostras de afecto? Por exemplo, agora mesmo só che vexo os ollos e non sei se estás rindo ou non.
-Ti que cres, Sabeliña?
-Así non se pode.
-Teremos que ir aos poucos, non?
-E entón as parellas como farán?
-Por sorte ou por desgraza non podo contestar esa pregunta. Pero cando queiras facemos un experimento.
-Ti xa naciches así, non?
-Supoño que fun mellorando co tempo…
-Pois menos mal. En serio, como cres que farán?
-Como ata o de agora. En teoría seguiron convivindo todo este tempo. Non creo que cambiara moito a cousa.
-Xa, pero lembra a anécdota da amiga da miña nai, a da mercería. Se eu tiven esa sensación cando me tocaron no brazo, por que non ían tela dúas persoas que van intimar máis.
-Non cres que deberías preguntarlle todo isto a alguén que teña parella? A miña vida sexual non é moi… activa.
-Nin a túa vida sexual, nin ti, polo que vexo. Eu creo que algo ten que afectar. É como se estiveras máis apático, non?
-Ou non, sempre se pode facer un esforzo.
-Vou ter que preguntarlle a Aroa, igual xa retomou o tema con Óscar.
-Non me fales.
-Como dis? Non estarás celoso…
-Nada, cousas miñas.
-Estás moi raro hoxe.
Hoxe non, Sabela. Levo uns días pensando no tema e non aguanto máis. Somos uns covardes ao non contarche o que pasou. Pero non sei se poderás perdoarme.
-Néstor, estasme escoitando?
-Si, estaba pensando.
-En que?
-Nas parvadas que facemos ás veces.
-Podes falar no meu idioma, por favor?
-Deixa estar. Hoxe estou un pouco nostálxico.
-Daquela déixote que reflexiones. Teño que facer uns recados.
-Cando imos facer a cea?
-Teño que falar con estas, a ver se nos poñemos de acordo que parece que están máis ocupadas agora que cando traballabamos.
-Xa sabedes que eu non teño problema cos horarios.
-Xa o sei. Teño que marchar pero escoita: todo vai saír ben.
-Ti cres?
-Estou segura. Dalgún xeito sempre imos ser ti e máis eu, drama queen.
Comments